Pamiętam ten moment doskonale. Mogłam mieć cztery, maksymalnie pięć lat. Jechałam samochodem z rodzicami. Wracaliśmy wtedy z rodzinnej wigilii u dziadków na Mokotowie. Moja mama mocno mnie przytulała i w końcu wyznała mi coś totalnie zaskakującego. „Kochanie, tak naprawdę Święty Mikołaj nie istnieje” – powiedziała, szepcząc mi te brutalne słowa do ucha. W taki oto sposób mała Magdusia została uświadomiona, że nie ma czarów, magia nie istnieje i choćbym bardzo chciała, to starszy pan z białą brodą nie przyniesie mi już prezentu nigdy więcej, bo… wyręczą go rodzice. Fajnie, co?
Na usprawiedliwienie mojej mamy muszę dodać, że to nagłe wyjawienie prawdy było efektem zamęczania jej przeze mnie kłopotliwymi pytaniami w stylu, „Mamo, dlaczego ten Święty Mikołaj przyszedł w kalesonach i szlafroku?, „Dlaczego Święty Mikołaj ma watę na twarzy? „A gdzie jest dziadek?”. I tak dalej.
A jak to było u Was? Kiedy się dowiedziałyście, że Święty Mikołaj nie istnieje? No i może jeszcze ważniejsze pytanie, kiedy planujecie uświadomić swoje dzieci?
Święty Mikołaj to narzędzie w rękach rodziców
Dzisiaj, kiedy sama jestem mamą uważam, że Święty Mikołaj to bardzo dobre i przydatne narzędzie w rękach rodziców. Oczywiście, że w skrajnych sytuacjach, kiedy wszystkie inne metody wychowawcze zawodzą, to w okolicach grudnia powołuję się na Mikołaja i mówię mojej 4-latce, „Pamiętaj, Święty Mikołaj patrzy i wpisuje dzieci do księgi dzieci grzecznych”. Tak, tak, wiem, że nie powinno się używać stwierdzenia grzeczny/niegrzeczny. Staram się tego nie robić, bo jestem przeciwniczką zamykania dzieciaków w szufladkach, ale jestem tylko człowiekiem, tylko rodzicem i czasami nawet najlepszym się zdarza.
Święty Mikołaj to oczywiście nie tylko straszak na dzieci. Historia prawdziwego Świętego Mikołaja, który oddał cały swój majątek jest piękna i budująca i warto mówić o niej maluchom. Chciałabym także, aby moja córka i syn jak najdłużej wierzyli w Mikołaja i wypatrywali go w nadziei na super prezenty. Wiadomo jednak, że w końcu nadejdzie ten moment, kiedy dzieci trochę dorosną, zaczną składać fakty i odkryją prawdę o tym świecie, że nic nie jest takie na jakie wygląda. A jak to było u mnie? No więc zaczęło się tak…
Nie masz jeszcze naszej aplikacji? Pobierz Akuku Mamo
W latach 80., nie istniały firmy „specjalizujące się w Świętych Mikołajach”. Nie dzwoniło się nigdzie i nie opłacało obcego faceta, by udawał przed dziećmi Mikołaja. Zazwyczaj ktoś z rodziny przebierał się i wcielał się w postać zmęczonego daleką drogą przybysza z Laponii. Wchodził do domu z wielkim workiem wypełnionym prezentami, rozsiadał się na fotelu i rozpoczynał pół godzinną szopkę z dziećmi w rolach głównych. W moim domu przebranym Mikołajem był albo mój dziadek, albo w skrajnych sytuacjach moja… ciocia.
Oczywiście w Polsce te ponad 30 lat temu nie można było kupić wypasionego stroju Świętego, dlatego trzeba było się ratować tym, co akurat się nawinęło. U mnie w domu dziadek zakładał zazwyczaj białe kalesony, zimowe buciory ( raz nawet zdarzyły się kapcie!!! ), czerwony szlafrok z poliestru, czapkę i brodę z waty. Dla niepoznaki wkładał również wielkie okulary. Do tego modulacja głosu, lekkie przygarbienie i przedstawienie gotowe.
Pamiętam, że zanim ja i moja kuzynka (byłyśmy wtedy jedynymi dziećmi w rodzinie) dostałyśmy prezent musiałyśmy trochę się wysilić. Tak jak w życiu. Łatwo nie było i oczywiście nic za darmo. Mikołaj trzymał w ręku upominek, ale zanim powędrował on do nas, musiałyśmy coś zaśpiewać, zatańczyć lub ewentualnie wyrecytować. Oczywiście wszyscy mieli duży ubaw. No i ja też.
Cieszyłam się z prezentów, ale mówiąc szczerze nie do końca lubiłam te występy i zawsze gdy Mikołaj wchodził czułam lekki stresik. Może przez ten wątpliwej jakości strój? Może przez te zadania do wykonania? Nie wiem. Nie jest to bardzo istotne. Istotne jest za to to, że wszyscy się świetnie bawili, płacząc ze śmiechu, że dzieciaki nie rozpoznały za przebraniem własnego dziadka. Wiem to stąd, że mamy kasetę wideo z nagraną na niej jedną Wigilią. To właśnie po tych świętach dowiedziałam się zresztą, że Mikołaj nie istnieje. Faktycznie dziadek nie wyglądał najlepiej jako Święty i nic dziwnego, że już jako mała dziewczynka szybko zorientowałam się, że coś tu nie gra.
Przeczytaj także: Kaja Funez-Sokoła o macierzyństwie, modelingu i psychologii
W czasach gdy byłam nastolatką i chciałam dokuczyć moim rodzicom, często im wypominałam, że za szybko powiedzieli mi prawdę o świętach i zepsuli mi całą zabawę. Teraz z perspektywy czasu uważam jednak, że moja szybka edukacja w zakresie świąt Bożego Narodzenia wcale nie była taką tragedią, jak może się to wydawać. Oczywiście fajnie jest wierzyć jak najdłużej i mieć zabawę z mikołajowej otoczki, ale ciekawie jest także przejść na drugą stronę i zacząć rozumieć mechanizmy dorosłego świata.
Gdy znałam już prawdę…
Pamiętam, że rodzice mi przykazali, abym nie zdradzała mojej młodszej kuzynce prawdy o Mikołaju. I jak na mnie to podziałało? No ba, czułam się jak stara. Razem z dorosłymi śmiałam się po kryjomu z kalesonów dziadka, albo z cioci, która próbowała zmieniać swój głos, by brzmiał bardziej po męsku. Uważałam się za członkinię klanu dorosłych. Mówiąc szczerze też zszedł ze mnie jakiś taki stresik, który pojawiał się przed występami dla Mikołaja. Dalej tańczyłam i recytowałam, ale na większym luzie, bo i tak wiedziałam, że czy się pomylę czy też nie to i tak prezent mi się należy.
Oczywiście nie chcę powiedzieć, że Święty Mikołaj generuje zbyt dużo stresu i lepiej nie robić dzieciom wody z mózgu i jak najszybciej powiedzieć im prawdę. Fajnie jest w niego wierzyć i wiem, że będę chciała by moje dzieci czekały na niego jak najdłużej, a nie przekopywały mieszkanie w poszukiwaniu prezentów ukrytych przez rodziców. Wiem też jednak, że jak Alicja czy Rysio zaczną już rozumieć coraz więcej i będą nas zasypywać kłopotliwymi pytaniami to nie będę na siłę im ściemniać tylko powiem prawdę w możliwie jak najdelikatniejszy sposób. Bo prawda, nawet ta o Mikołaju wcale nie musi rujnować psychiki. Wręcz przeciwnie.
Magda.
